hotrodstohell

Hot Rods

Czyli coś dla facetów.. Hot Rods’y!

“Hot rod – nazywane (tradycyjnie) samochody nawiązujące stylem do Forda T i Forda A (jako, że są to pierwsze modele, których niektóre części zostały wyprodukowane przy użyciu stali wanadowej) i dodatkowo zmodyfikowane w celu podniesienia osiągów.

Hot Rody są samochodami robionymi na zamówienie bądź budowanymi ręcznie przez swoich właścicieli (z angielskiego “custom built”) Początkowo termin określał praktykę zakładającą przerobienie starego samochodu, najczęściej Forda, w celu redukcji wagi (zazwyczaj przez usunięcie dachu, maski, zderzaków, przedniej szyby i błotników), obniżenia zawieszenia, zmiany bądź tuningu silnika prowadzącego do zwiększenia mocy, montażu większego ogumienia dla zwiększenia przyczepności i wreszcie zmiany malowania na bardziej wyróżniające się kolory. Termin ten może pochodzić od zwrotu “hot roadster” używanego w latach 50 i 60, jako uwłaczające określenie samochodu który nie pasuje do głównego nurtu.

Budowa hot roda wymaga wysokich umiejętności w mechanice, spawaniu a także blacharce i lakiernicwie.

Dzisiaj ludzie posiadający hot rody utrzymują je w nienagannym stanie i starają się, aby były jak najbardziej zauważalne. Auta budowane według oryginalnej idei promującej tani i szybki samochód o niewyszukanym wzornictwie nazywa się “rat rodami”. Istnieje wiele kontrowersji wokół nieodwracalnej modyfikacji samochodów niejednokrotnie bardzo rzadkich, będących zabytkami motoryzacji. Jest to zaprzeczenie tradycjonalnego hot roddingu zakładającego ocalenie i reprodukcje zniszczonych i bezużytecznych części.

Hot rody są częścią amerykańskiej subkultury. Istnieją setki pism i programów telewizyjnych których głównych tematem jest hot rodding. W polskiej edycji kanału Discavery Channel emitowany jest program “Amerykański Hot-Rod” który jest odzwierciedleniem omawianego nurtu.

Era hot rodów rozciąga się od roku 1945 do początków ery muscle car’a (około 1965 osiągając swój szczyt w połowie lat 50. Podczas tego okresu samochody na których dokonywano przeróbek (wyprodukowane przed 1942, przez hot roaderów nazywane “vintage tin”) były łatwo dostępne i relatywnie tanie. Wiele z nich miało “zdrowe” nadwozia i ramy a zostały zezłomowane tylko z przyczyn czysto mechanicznych, ponieważ układ jezdny (silnik, skrzynia biegów itd.) pierwszych samochodów były mało trwałe. Typowy hot rod był bardzo zmodyfikowany, najczęściej poprzez wymianę całego układu napędowego, a także innych komponentów włączając w to układ hamulcowy i układ sterowania. Pewne silniki takie jak dolnozaworowy, ośmiocylindrowy Ford V8 a także Small Block. Chevrolet V8 były popularnymi zamiennikami w związku z ich kompaktowymi rozmiarami, dostępnością i oczywiście mocą. Wczesny Hemi był popularny w samochodach wymagających więcej mocy, przykładowo biorący udział w wyścigach dragsterów. Era klasycznego hot roda zakończyła się około 1965 r. częściowo poprzez wyczerpanie się zasobów starych samochodów, ale w większości w związku z pojawieniem się nowych, szybszych aut które nie wymagały prawie żadnych przeróbek.

Kultura hot rodowa jest wciąż żywa na całym świecie, szczególnie w Stanach Zjednoczonych i Szwecji. Społeczeństwo hot rodowe rozdzieliło się na dwie główne grupy – hot rodderzy i street rodderzy. Hot rodderzy budują swoje samochody przy użyciu oryginalnych, starych części i podążają stylem popularnym od lat 40. do 60. Street rodderzy budują auta przy użyciu głównie nowych części.

W świecie hot rodów istnieje wiele sław takich jak Boyd Coddington który wyprowadził hot rodding na zupełnie nowy poziom. Jeden z jego samochodów ukazał się w teledysku “Gimme All Your Lovin’” nagranym przez znany rockowy zespół ZZTop. Boyd Coddington jest założycielem warsztatu, który możemy oglądać w telewizji Discovery Channel w programie “Amerykański Hot Rod”.”

[info z: http://pl.wikipedia.org/]

Roller Derby

Roller Derby; jeśli lubicie jazdę na rolkach a dokładniej wrotkach to coś dla Was – dziewczyny! Oczywiście mam na myśli Was dziewczyny! Ja tego sportu nie uprawiam ale może kiedyś… W Polsce jest kilka damskich drużyn roller derby; m. in. w Warszawie, Szczecinie i Poznaniu.

“Roller derby – drużynowy sport wrotkarski, rozgrywany na owalnym torze. Każda drużyna ma czternastu graczy, spośród których tylko pięciu jest wybieranych do danego wyścigu (ang. jam) trwającego dwie minuty. Wśród tych pięciu graczy jeden jest ścigaczem (ang. jammer) i jako jedyny może zdobywać dla swojej drużyny punkty poprzez wyprzedzanie (i dublowanie) przeciwników. Pozostali czterej gracze są obrońcami (ang. blocker). Ich zadanie polega na powstrzymaniu przeciwnego ścigacza lub pomocy swojemu ścigaczowi.

Współczesne roller derby wyrosło z maratonów wrotkarskich organizowanych w latach 30. XX wieku na pochyłym torze. Od początku XXI w. roller derby jest uprawiane głównie przez kobiety w sekcjach amatorskich na płaskim torze (np. w halach sportowych o odpowiednio dużej powierzchni). Wiele drużyn kieruje się zasadą „do it yourself”, czyli samodzielnie organizuje sport, treningi, mecze i turnieje.

Choć istnieje kilka różnych wariacji gry w roller derby, najpopularniejszym zestawem reguł jest ten opracowany przez federację Women’s Flat Track Derby Association (WFTDA). Szacuje się, że ok 95% wszystkich meczów w 2010 roku zostało rozegranych według zasad federacji WFTDA. Poniższy opis opiera się na zasadach WFTDA.

Na torze oznaczony jest obszar startowy dla obrońców. Ścigacze ustawiają się poza nim. W momencie rozpoczęcia wyścigu (pojedynczy, długi gwizd sędziego) obrońcy ruszają w średnim tempie, natomiast ścigacze starają się rozwinąć jak najszybsze tempo. Ścigacze zdobywają dla swojej drużyny punkty poprzez wyprzedzenie (i dublowanie) przeciwników. Gra odbywa się w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara.

Wszyscy zawodnicy mogą tułowiem i udami blokować przeciwników, jeżeli znajdują się w obszarze watahy (ang. pack). Wataha to największa grupa obrońców z obu drużyn znajdujących się nie dalej niż 3 metry od siebie. Zwykle inicjatorami kontaktu fizycznego są obrońcy a ofiarami – ścigacze. Większość strategii przewiduje, że część obrońców ma funkcję atakującą i toruje drogę swojemu ścigaczowi.

Do fauli należą m.in. kontakt między zawodnikami poniżej kolana lub powyżej ramion, wyprzedzanie przeciwników poza torem. Faule karane są 1-minutowym pobytem zawodnika na ławce karnej. W tym czasie drużyna nie może uzupełnić graczy i musi grać w trzech, dwóch a nawet (rzadko) z jednym zawodnikiem na

Roller derby rozgrywane jest na płaskim torze o kształcie przybliżonym do owalu:

• długość linii wewnętrznej: 45,3 m (148′ 6″)
• długość linii zewnętrznej: 72,1 m (236′ 6″)

Wokół linii zewnętrznej zwyczajowo doliczany jest pas bezpieczeństwa o szerokości do 3 m. Oznacza to, że standardowy tor do roller derby zajmuje powierzchnię: 30 x 20 m = 600 m².

Nawierzchnia winna być gładka i umożliwiać jazdę na wrotkach bez poślizgów.

Choć roller derby jest sportem typowo halowym, mecze i treningi mogą się odbywać również na świeżym powietrzu, jeżeli warunki atmosferyczne na to pozwalają.

Zasady federacji WFTDA przewidują, że mecz może się odbyć tylko w obecności od trzech do siedmiu sędziów na wrotkach (ang.skating) oraz kilkunastu asystentów sędziowskich (ang.non-skating).

Sędziowie towarzyszą zawodnikom wewnątrz i na zewnątrz toru. Istnieją następujące pozycje sędziów na wrotkach:

• Sędzia główny – jest odpowiedzialny za przebieg całego meczu i jest ostatnią instacją we wszystkich decyzjach dotyczących kar. Tylko on (ona) może usunąć zawodnika z gry. Jednocześnie jest sędzią watahy wewnątrz toru.
• Sędzia watahy – jest odpowiedzialny za rozpoznawanie fauli obrońców.
• Sędzia ścigacza – jest odpowiedzialny za rozpoznawanie fauli ścigaczy.

Do funkcji asystentów sędziowskich należą: zliczanie punktów, zliczanie kar, mierzenie czasu gry (meczu, wyścigów, przerw), mierzenie czasu na ławce karnej, spisywanie zawodników z każdego wyścigu, obsługa tablicy wyników. WFTDA nie podaje wymaganej liczby asystentów, ponieważ część funkcji może być wykonywana jednocześnie przez jednego lub wielu asystentów.

Zawodnicy roller derby jeżdżą na wrotkach sportowych bez obcasa. Zależnie od nawierzchni i techniki jazdy gracza dobierane są kółka o następujących parametrach:

• twardość: 78A – 101A (według skali twardości Shore’a)
• średnica: 59 mm – 65 mm
• szerokość: 30 mm – 44 mm

Poliuretanowe odlewy są osadzane na metalowych, nylonowych lub hybrydowych felgach.

Wewnątrz felg osadzone są łożyska kulkowe o budowie w pełni metalowej lub hybrydowej. Łożyska są dostosowane do osi ośmio- lub siedmio-milimetrowych.

Obowiązkowym sprzętem ochronnym zawodników roller derby są: ochraniacze na kolana, łokcie i nadgarstki, kask i ochraniacz zębów. Kask nie może mieć zabudowanej twarzy.

Dozwolone, choć nieobowiązkowe, są miękkie ochraniacze na uda, żebra i obojczyki. Zawodnicy mogą również nosić sportowe nagolenniki.

Roller derby jest dyscypliną sportu, w którym drużyna atakuje i broni się jednocześnie. Ta specyfika determinuje wiele strategii. Zależnie od siły przeciwnika dobierane są mniej lub bardziej ofensywne taktyki.

• Ściana – podstawowa formacja składająca się z minimum dwóch obrońców. Wrotkarze ustawiają się obok siebie, starając się zatrzymać przeciwnika. Drużyna grająca w pełni defensywnie może przeznaczyć wszystkich czterech obrońców do budowy ściany.
• Łapanie ofiary – taktyka ofensywna mająca za zadanie przesunięcie watahy do tyłu i umożliwienie ucieczki własnemu ścigaczowi znajdującemu się na czele. Przebieg: zawodnicy drużyny A wybierają zawodnika z drużyny B („ofiarę”), którego otaczają, zwalniają i nie pozwalają uciec.
• Zabijanie czasu – zamiast jak najszybciej okrążać tor ścigacz drużyny A może zdecydować się na blokowanie ścigacza drużyny B. W czasie tej defensywnej taktyki żadna drużyna nie zdobywa punktów, natomiast drużyna A zabija czas obrońców siedzących na ławce karnej.”

[info z: http://pl.wikipedia.org/]

Filmy klasy B

Coś o filmach; komedie grozy, klasy B z lat 50-90 czyli to co najbardziej lubię!

“Filmy klasy B – tanie, amatorskie produkcje, kręcone (najczęściej) przez początkujących reżyserów. W obecnych czasach na skutek rozwoju kina domowego obrazy tego typu trafiają zazwyczaj jedynie na płyty DVD (nie organizuje się premier w jakichkolwiek kinach). Wiele filmów klasy B to komedie i horrory lub komedio-horrory, pełne niewybrednego humoru czy scen przemocy (często bardziej drastycznych niż te w filmach ogólnie znanych), jednak zdarzają się także bardziej ambitne obrazy, również horrory. Aktorzy grający w tego typu produkcjach to amatorzy, czasem bez szkoły aktorskiej. Znanym producentem filmów klasy B jest wytwórnia filmowa Troma.

Filmy klasy B są inspiracją dla twórczości m.in. Quentina Tarantino i Roberta Rodrigueza.

Przykładowe filmy: Toksyczny mściciel (he Toxic Avenger 1984); Mordercze klowny z kosmosu (Killer Klowns from Outer Space 1988); Plan dziewięć z kosmosu (Plan 9 from Outer Space 1959).”

[info z: http://pl.wikipedia.org/]